نماز اولياء خدا

نماز اولياء خدا

سرمشق ما در زندگى، در معاشرت، در جهاد و در عبادت، پيشوايان معصومند.
نماز آنان نيز براى ما الگو است.
هر چه انسان خداشناس‏تر باشد، عبادتش عمق بيشتر داشته و عاشقانه‌‏تر و عارفانه‏‌تر خواهد بود.
پيامبران و اولياء خدا، بخاطر عشقى كه به خدا داشتند، بيش از همه عبادت مي‌‏كردند. همواره به ياد خدا بودند، سجده‏‌هاى طولانى، ركوع‏‌هايى مستمر، نماز شب‏هايى همراه با گريه و دعاهايى از دل برخاسته داشتند.
دليل آنكه حضرت ابراهيم به مقام «دوستى خدا» رسيد و«خليل اللَّه» شد، سجده‏‌هاى طولانى او بود. «۱»
حضرت موسى، پس از هر نماز، سمت راست و چپ صورت خود را بر خاك مي‌‌‏نهاد. «۲»
امام كاظم عليه السلام بعد از نماز صبح، سر به سجده مي‌‏گذاشت و تا پاسى از روز، در حال سجده بود. «۳»
امام سجاد عليه السلام در سجده به قدرى نام خدا را تكرار مي‌‏كرد و سجده را طول مي‌‏داد كه وقتى سر بلند مي‌‏كرد، بدنش خيس عرق بود. «۴» به آن حضرت از آن جهت «سجّاد» گفته‌‏اند كه سجده‏‌هايى طولانى داشت و آثار سجده در پيشانى و مواضع سجودش آشكار بود. «۵»
حضرت على عليه السلام آن قدر ركوع طولانى داشت كه عرق، از ساق پاى او جارى مي‌‏شد. «۶»
پيامبر خدا، شيفته نماز بود و چنان دلبسته به آن بود كه براى‏ رسيدن وقت نماز، لحظه شمارى مي‌‏كرد و چون وقتش مي‌‏رسيد، چنان بود كه گويا كسى را نمي‌‏شناسد، و به نماز مي‌‏شتافت. «۷»
آن حضرت مي‌‏فرمود:
خداوند، نور چشم مرا در نماز قرار داده و آن را در نظرم محبوب ساخته است. انسان گرسنه و تشنه وقتى آب و غذا مي‌‏خورند، سير و سيراب مي‌‏شوند ولى من هرگز از نماز، سير نمي‌‏شوم. «۸»
وقتى آن حضرت نماز مي‌‏خواند، دلش لرزان و هراسناك بود و از خوف خدا مي‌‏لرزيد. «۹»
رسول خدا، بخش عمده‌‏اى از شب را به عبادت مي‌‏گذراند.
حضرت على عليه السلام در نماز، از خود بي‌خود مي‌‏شد و رنگ از چهره‏‌اش مي‌‏پريد.
پيامبر صلى الله عليه و آله مي‌‏فرمود: من بهشت را براى شما ضمانت مي‌‏كنم، به شرط آنكه مرا با سجده‏‌هاى طولانى يارى نمائيد. «۱۰»
قرآن، سيماى ياران حضرت محمد صلى الله عليه و آله را چنين بيان مي‌‏كند:
«تراهم ركّعاً سجّداً يبتغون فضلًا من اللَّه و رضواناً سيماهم فى وجوههم من اثر السجود» «۱۱»
همراهان پيامبر را مي‌‏بينى كه اهل ركوع و سجودند، رحمت و رضاى خدا را مي‌‏طلبند، و اثر سجود بر سيمايشان آشكار است.
امام صادق عليه السلام جز بر خاك مزار امام حسين عليه السلام سجده نمي‌‏كرد، و مي‌‏فرمود: سجده بر تربت حسين عليه السلام نورانيّتى دارد كه همه پرده‏‌هاى مانع را پاره مي‌‏كند. «۱۲»
روشن است كه سجده بر تربت سيدالشهداء، الهام دهنده فداكارى در راه دين و جهاد و شهادت در راه خدا است و نمازگزار را با فرهنگ شهادت و مبارزه كه در كربلا جلوه كرد، آشنا مي‌‏سازد.
درباره نماز اولياء خدا و انسان‏‌هاى والا، نمونه بسيار است كه در اين خلاصه نمي‌‏گنجد.
اميد است كه حالات معنوى آن پيشوايان، سرمشق ما باشد.